• Je kijkt de tafel eens rond terwijl je met je gezin aan de maaltijd zit. Waar heb je het gemist? Waar je eens dromen had over hoe je als gezin gezellig en saamhorig met elkaar zou optrekken voel je je alsof je de boot hebt gemist. Je voelt je schuldig dat je het niet goed doet als ouder.

• Terwijl je in de file staat onderweg naar je werk, bemerk je bij jezelf een steeds zwaarder gevoel van binnen. Je zucht diep, want het wordt weer zo’n dag. Van zorgen en geven aan anderen. Schoorvoetend beken je jezelf dat je nu al weet dat het óók weer zo’n dag wordt dat je uiteindelijk toch niet zegt wat je wilt zeggen. Je baalt van jezelf. 

• “Zou ik nou de enige zijn die opvoeden een struggle vindt?” vraag je je af terwijl je op een bijeenkomst bent. De een na de ander heeft fantastische verhalen over hun kind en het lijkt alsof het bij hen allemaal vanzelf gaat, dat opvoeden. Als het even stil is hoor je jezelf zachtjes zeggen dat je opvoeden best een klus vindt. Heel even is het stil en gaan de anderen weer met elkaar verder alsof jouw opmerking niet gezegd is.  Je schaamt je dat je hardop iets over je struggle hebt gezegd en piekert er nog lang over door.

• Het jubileumfeest van het bevriende stel is in volle gang als je binnenkomt. Feestmuziek komt je tegemoet, overal zie je gezellig pratende, lachende en dansende mensen. Dapper plak je een glimlach op je gezicht en stap je op bekenden af. De succesverhalen van de anderen aan tafel slaan je om de oren en je wordt steeds stiller. Wat jij hebt meegemaakt is geen succesverhaal, beschaamd trek je je terug in jezelf.

• Het bezorgt je nu al hoofdpijn, je verjaardag komt er weer aan. Hoe ga je dit in vredesnaam vormgeven? Het liefst sla je deze dag over. Je voelt je alsof jouw uitnodiging een inbreuk is in de agenda van je familie of vrienden. Iedereen heeft het druk genoeg.
   

Hoe nu verder?

De vele jaren van worstelen met je zelf eisen zijn tol. Schaamte en schuldgevoel hebben het volledig van je overgenomen. Nachtenlang lig je te malen. Hoe moet het nu allemaal. Voor het minste of geringste barst je in tranen uit. Je voelt je alsof je een bijrol speelt in je eigen leven. Het liefst blijf je de hele dag in bed liggen of kom je je huis niet meer uit. Het wordt steeds moeilijker om je verbonden te blijven voelen met jezelf, met je gezin, je partner. Alsof je overloopt van binnen en niet meer weet hoe je dit tegen kan houden. Je machteloosheid over wat je hebt meegemaakt verteert je van binnen. Hoe kom je hier ooit uit?