Ze huilde.
Stil. Ineengekrompen.

Niet alleen van verdriet — maar van iets anders, iets diepers.

Ik vroeg haar:
 “Kan het zijn dat deze tranen geen verdriet zijn, maar boosheid?”

Ze brak.
De woede die ze al jaren had ingeslikt, kwam omhoog.

Woest was ze.
Om wat haar was overkomen.
Om wat nooit gezien was.
Om hoe ze zich had aangepast, stilgehouden, sterk gehouden.

Er was nooit ruimte geweest voor die boosheid.
Want die was “te veel”. “Onhandig”. “Ongepast”.

Maar hier, op dit moment, mocht het er zijn.

Rouw is meer dan alleen verdriet

We denken vaak dat rouw stil en verdrietig is.
Maar rouw kent vele gezichten:

🔸 Boosheid die onverwacht opkomt
🔸 Cynisme dat alles weg relativeert
🔸 Je terugtrekken uit contact — met jezelf én anderen
🔸 Pleasegedrag, om maar geen afwijzing te voelen
🔸 Jezelf afvragen of je “gek” aan het worden bent, omdat het maar niet overgaat

Je bent niet gek. 
Dit is verlies dat spreekt.

Wat ben je eigenlijk verloren?

Soms rouw je niet om een persoon, maar om iets anders wat je verloren hebt:

• Je stem
• Je gevoel van veiligheid
• Je jeugd
• De vanzelfsprekendheid van wie je was

Die leegte die je voelt? Die verdient aandacht. Erkenning.
Zonder oordeel.

De kracht van erkenning in je rouwproces

Op het moment dat haar boosheid er mocht zijn, gebeurde er iets nieuws.
Er ontstond:

 🌬️ Ruimte
🫁 Adem
🤍 Erkenning

Want pas als alles er mag zijn — óók je woede — kun je echt beginnen met helen.

Herken jij dit?

Voel jij dat het tijd is…

… om je boosheid niet langer weg te stoppen?
… om je verdriet niet meer te dempen?
… om het masker van ‘sterk zijn’ af te zetten?

✨ Je hoeft dit niet alleen te dragen.
Ik ben er — om jou te begeleiden bij jouw proces, met ruimte voor alles wat gevoeld wil worden.

Klik hier om contact op te nemen.

P.s.: Jouw verlies en verdriet kan ook zomaar impact hebben op je relatie. Neem contact op als je merkt dat de verbinding tussen jullie zoekraakt. Wacht niet tot het te laat is.