Ze komt binnen met een voorzichtige glimlach. Een lieve, zachte vrouw met tegelijkertijd een peilende blik in haar ogen, alsof ze zich afvraagt of het hier veilig is. Voorzichtig begint ze te vertellen.

"Ik ben zo ont-zet-tend moe." Haar stem klinkt zwaar. Ze is uitgeput door een patroon dat haar steeds weer lamlegt: migraine.

Hebben mijn klachten een psychische oorzaak?

Na maanden van uitputting had ze alle hoop gevestigd op de neuroloog. Maar de onderzoeken brachten niets aan het licht. Geen fysiek probleem, geen verklaring. "Ik weet niet meer wat ik moet doen," zei ze. "Misschien is het wel iets psychisch? Dat wil ik graag onderzoeken. Ik heb er alles voor over om van die migraine af te komen."

Het begin van haar verhaal voelde als een puzzel. Samen gingen we op zoek naar de ontbrekende stukjes.

De invloed van je jeugd op lichamelijke klachten

Stapje voor stapje vertelde ze over haar leven: haar keuzes, haar jeugd, haar moeder. Al snel vulde de persoonlijkheid van haar moeder de kamer.

"Ik probeerde als kind altijd alles goed te doen," zei ze. "Maar het werkte nooit. Hoe hard ik ook mijn best deed, het was nooit genoeg."

Dat harde werken, die constante drang om alles perfect te doen, bleek een rode draad in haar leven. Het had haar volwassen jaren getekend met een constante staat van alertheid en een diepe angst om fouten te maken. Migraine werd steeds vaker een terugkerende bezoeker.

Familiedynamiek zichtbaar maken met opstellingen

We werkten met tafelopstellingen, een methodiek die familiedynamieken zichtbaar maakt. De puzzelstukjes vielen ineens op hun plek.

Ze plaatste poppetjes op tafel: haar gezin, haar moeder, en zichzelf als jong meisje. Het poppetje voor haarzelf was klein, afwachtend en op haar hoede. Terwijl ze de opstelling bekeek, stelde ze een confronterende vraag:
"Waarom loop ik toch altijd weer naar haar toe? Zelfs als ik wéét dat het pijn doet, blijf ik maar proberen."

Wat naar boven kwam, was een oud patroon: steeds haar eigen grenzen overschrijden in de hoop aandacht of liefde te krijgen, gezien te worden als kind.

Onderdrukte emoties

In de opstelling kwam ook iets anders aan het licht: haar eigen boosheid.

"Ik mocht niet boos zijn," vertelde ze. "Als ik boos was, werd alles erger."

Maar nu, in de veilige ruimte van de sessie, mocht die boosheid er eindelijk zijn. Samen gaven we deze emotie een plek. Het was rauw, pijnlijk én bevrijdend.

Grenzen leren voelen en stellen

Ze begon te oefenen met het aangeven en uitproberen van wat haar grenzen zijn. Eerst in de sessies, met vloerankers, en later in het dagelijks leven. Kleine, concrete stappen: een telefoongesprek eerder beëindigen, een bericht niet meteen beantwoorden, simpelweg voelen of iets een ‘ja’ of ‘nee’ voor haar was.

Een paar weken later kwam ze terug. Haar ogen glinsteren. "Ik realiseer me dat ik al weken geen migraine meer heb gehad," vertelde ze.

Door haar lichaamstaal te begrijpen en ruimte te geven aan wat ze jarenlang had weggestopt – verdriet, boosheid en rouw – bevrijdde ze zichzelf. Haar migraine, ooit een uiting van overbelasting, had simpelweg geen reden meer om te blijven.

Herken jij jezelf in dit verhaal?

Misschien voel jij ook dat jouw lichaam je iets probeert te vertellen. Een dynamiek waarin je bent opgegroeid, een onverwerkt verlies, of een ingrijpende gebeurtenis kan zich vastzetten in je lijf.

🌀 Je lichaam spreekt. Ben jij bereid om te luisteren?

Waarom nog langer wachten? Klik hier om contact op te nemen.